18 september jl. opende Loods 6 de deuren voor De Muze, de tentoonstelling van DNP. Twee dagen ervoor waren de kunstenaars van heinde en verre toegestroomd naar Amsterdam om hun geselecteerde portret (in 2D of in 3D) af te leveren. De dag daarop toog een commissie aan de slag om met de vele werken een mooi geheel samen te stellen. Dat lukte. Meer dan honderd verschillende Muzes hingen en stonden er goed bij. Zoals DNP-voorzitter Saskia Koppelaar in haar openingswoord memoreerde: de kwaliteit van de werken was wederom gestegen, en vertegenwoordigden met recht de Nederlandse portretkunst. Een verheugende ontwikkeling.

Voorafgaand aan de daadwerkelijke opening van De Muze was er de onthulling van twee werken van de DNP-winnaars van 2019: Mooniq Priem en Scott Bartner. De onthulling van de portretten was spannend, mede omdat de geportretteerden aanwezig waren. Frans Leidelmeijer was aanvankelijk sprakeloos van het moderne kopje dat Priem geboetseerd had. Stefano Keizers betoonde zich ingenomen met Bartners doek en was happy met de ervaring in zijn geheel. Een derde onthulling was het portret dat Fulco de Vos in opdracht van KNVB van de ex-KNVB-voorzitter Michael van Praag schilderde. Van Praag was er zeer over te spreken en maakte een diepe buiging voor de kunstwereld an sich.

Vervolgens kreeg Micky Hoogendijk, internationaal gerenommeerd kunstenares en fotografe, het woord in een korte lezing over het tentoonstellingsthema De Muze. Begeleid door beelden van haar werk betoogde zij hoezeer een portret van een ander onomkeerbaar ook altijd een zelfportret is. Met aanhalen van de filosofen Hegel en Derrida gaf zij behalve een intelligent vertoog een persoonlijk statement met als conclusie dat haar werk in essentie altijd neerkomt op het vertellen van een verhaal.   

In de daaropvolgende paneldiscussie onder leiding van Parool-hoofdredacteur Ronald Ockhuysen ging het gesprek door over de muze. Deelnemers waren naast Hoogendijk kunstenaar Sam Drukker en Freda Dröes (FemArtMuseum). Het begon met de vraag of de muze niet altijd een vrouw was, zoals het cliché wil? Een achterhaald concept, vond Drukker, die liever sprak van iets ter inspiratie. Hoogendijk waarschuwde voor een puriteinse geest die uit de VS naar Europa dreigde over te waaien. Kunst moet niet schoon zijn, vond zij. Dröes sprak van een verschuivende moraal die zij afgelopen 20 jaar had waargenomen.

Na dit vriendelijke debat was het heerlijk slenteren langs de vele muzen die, geschilderd in felle tonen of in pasteltinten, realistisch of impressionistisch, of vereeuwigd in brons, keramiek, was, hout of klei aan de wand hingen of ervoor stonden. Een keur aan werken waar de inspiratie van af spatte. Mooi!